Niniejsza książka to drugie, poprawione i rozszerzone wydanie rozważań Romana Zaziemskiego nad dziejami 1. pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. Jej autor jest obecnie najstarszym wiekiem i rangą oficerem tegoż Pułku. (Fragment Przedmowy)

Wydawnictwo jest efektem ponad 20-letnich poszukiwań i gromadzenia informacji przez autora. Długo też trwały przygotowania edytorskie, zmierzające do wydania drukiem tego materiału. Prace nad przejrzeniem, sprawdzeniem danych i uporządkowaniem tekstu prowadzili: Leszek Zakrzewski, Grzegorz Olszewski, Tomasz Podgórski i Bogdan Potoniec, zaś konsultacji specjalistycznych udzielili: Jerzy Giza i Paweł Terebka. W wyniku podjętych prac redakcyjnych, powstała książka o objętości 720 stron, na których autor zamieścił 3407 biogramów żołnierzy, zmobilizowanych przez 1 PSP latem i jesienią 1939 r., w obliczu zagrożenia wojną. I trzeba podkreślić, że nie jest to wykaz pełny, lecz informacje o tych żołnierzach, których autorowi udało się odszukać i których nazwiska ustalić w toku prac. (Rec. Nowosądecki 24, 05.02.2019)

Monumentalna publikacja napisana przez uznane w Polsce autorytety w zakresie historii wojskowości. Odtwarza przebieg działań militarnych prowadzonych na wszystkich frontach II wojny światowej, a jednocześnie przybliża tło polityczne tamtych wydarzeń. Zawiera najnowszą, dostępną w momencie oddania książki do druku wiedzę. Dzieło ma charakter opracowania syntetycznego, napisanego z wykorzystaniem badań źródłowych, w tym licznych badań archiwalnych, całościowo ujmujących wieloaspektowe dzieje tej wojny - prof. dr hab. Lech Wyszczelski.

Trzecia i ostatnia część opowieści o Łemkowszczyźnie, będącą kontynuacją książek "Łemkowszczyzna po obu stronach Karpat" i "Łemkowszczyzna. Czas wojny i pokoju". Opisano tu najdramatyczniejszy okres jej historii, który zaważył na łemkowskim „być, albo nie być”. Kampania wrześniowa 1939 r. i operacja dukielsko-preszowska były tylko przerażającą uwerturą do wydarzeń mających nastąpić w latach 1945–1947, a więc przymusowych wysiedleń na Ukrainę sowiecką i akcji „Wisła”, podczas której niemal wszystkich Łemków wywieziono na tzw. Ziemie Odzyskane, przypinając im etykietkę „ukraińskich bandytów”. Czasy PRL-u to okres inwigilacji, życia w strachu i niemożności działalności społecznej czy politycznej. Dopiero po 1990 r. zaczęły powstawać łemkowskie organizacje podtrzymujące odrębność tej mniejszości etnicznej, a można również powiedzieć, że narodu. Łemkowie mają swoich przedstawicieli w świecie kultury i nauki, a podczas spisu powszechnego w 2011 r. narodowość łemkowską zadeklarowało 10 531 osób. Mniej więcej tyle samo Łemków podało narodowość ukraińską. Umieszczone na okładce zdjęcie, łemkowskiego pogrzebu z czasów II wojny światowej, ma głęboko symboliczną wymowę. Wydarzenia lat 1944–1989 wskazywały na to, że Łemkowszczyznę czeka nieuchronna zagłada. Po 1990 r. rozpoczął się jednak renesans łemkowskiej świadomości i choć tych którzy mienią się Łemkami jest tak niewielu, to jednak coraz żywsza jest nadzieja, że fenomen Łemkowszczyzny nie zostanie utracony, lecz żyć będzie jeszcze długie lata.

Prof. dr hab. Wojciech Włodarkiewicz, znawca dziejów Wojska Polskiego w II RP, w ramach popularnej serii „Historyczne Bitwy” przedstawia przebieg walk o Małopolskę Wschodnią podczas wojny obronnej 1939 r. Region ten obejmował trzy przedwojenne województwa: lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie. Miały tam swoje garnizony liczne jednostki WP, w tym pierwsza w pełni zmotoryzowana 10. Brygada Kawalerii. Po wybuchu wojny z Niemcami Małopolska Wschodnia miała pełnić rolę dalekiego zaplecza frontu, ale tak się nie stało. Obszar był bombardowany przez Luftwaffe, a od 9/10 września, po przekroczeniu przez Niemców Sanu, stał się areną starć. Najważniejsze z nich to obrona Lwowa (12‒22 września) oraz boje przebijających się na południe oddziałów Frontu Południowego gen. Sosnkowskiego (ich spektakularnym sukcesem było rozbicie kolumny z pułku SS „Germania” pod Jaworowem). Strona polska zmagała się też z aktami dywersji nacjonalistów ukraińskich. Na tereny położone w pobliżu granicy z Rumunią napływały jednostki realizujące rozkaz Naczelnego Wodza stworzenia tzw. przedmościa rumuńskiego, czyli ostatniego bastionu obrony Polski. Ten plan upadł wraz z agresją Armii Czerwonej 17 września i oddziały polskie zostały zmuszone do przejścia do Rumunii lub na Węgry. Sowieci opanowali Małopolskę Wschodnią, z której wycofał się niemiecki Wehrmacht, do 28 września. Autor podaje wiele szczegółów tych wydarzeń, a tekstowi towarzyszą ilustracje i mapy. (Rec. Wydawn.)

Praca gen. Antoniego Szyllinga pt. "Moje dowodzenie w roku 1939" powstała w latach 1959-1963, kiedy już na temat kampanii wrześniowej istniała stosunkowo pokaźna i często kontrowersyjna literatura historyczna. Jej tekst został powielony i oddany do Biblioteki Polskiej w Montrealu. W 1968 roku autor dopisał jeszcze do pracy komentarze, dołączone następnie do powielonego maszynopisu. Ten właśnie powielony maszynopis, przekazany przez Bibliotekę Polską w Montrealu Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, stanowi podstawę publikowanej obecnie książki. W pierwszej części swej obszernej pracy gen. Szylling zamieścił krótki opis swej własnej kariery wojskowej oraz liczne uwagi ogólne na temat dowodzenia armią i związanych z tym problemów...(Fragment "Przedmowy").

Wystawa została przygotowana w siedemdziesiątą rocznicę wybuchu drugiej wojny światowej, jest poświęcona jej początkowemu etapowi w południowo-wschodniej części obecnej Polski. Pokazano polskie jednostki wojskowe stacjonujące na terenie Dowództwa Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu przed wrześniem 1939 r. Zamieszczone fotografie pochodzą zarówno z lat dwudziestych, jak również z końca lat trzydziestych, kiedy następowały zmiany w wyposażeniu wojska i powstały pierwsze oddziały zmotoryzowane. Krótko scharakteryzowano też powstanie Armii „Karpaty”, jej dowódców i jednostki. Zasadnicza część wystawy przedstawia przebieg działań wojennych na terenie Podkarpacia, które ukazano w trzech etapach. Ekspozycję zamykają opisy poświęcone wydarzeniom, które rozgrywały się już na wschód od obecnego terytorium Państwa Polskiego - działaniom zgrupowania gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego w Małopolsce Wschodniej i obronie Lwowa - oraz próba oceny strat ludzkich na Podkarpaciu. (Rec. Wydawn.)

W książeczce niniejszej zapisany został życiorys Jana Pabisa z Kobylanki, który nade wszystko ukochał swoją ojczyznę, oddając za nią swe młode życie. Porucznik Jan Pabis znając liczne uzbrojenie swej kompani oraz polskiej Armii, zdawał sobie z tego sprawę, że niebawem przyjdzie mu walczyć z uzbrojonym po zęby wrogiem. Jednak chęć do walki i miłość do ojczyzny były silniejsze nade wszystko. Porucznik i student III roku prawa na UJ w Krakowie, 28-letni Jan Pabis ostatni raz w maju 1939 roku pożegnał się ze swoją matką i rodzeństwem. Czule rozstał się ze swoją ukochaną Jadwigą. Ze łzami w oczach ostatni raz spojrzał na ukochaną wioskę Kobylankę i poszedł na tułaczkę. W jego głowie piętrzyły się smutne myśli, a w oczach wyczytać się dało smutek i zakłopotanie. (Fragment wstępu)

W sierpniu 1939 roku sierżant Bronisław Zaniewski, służący w jednostce stacjonującej pod granicą rumuńską, ma znacznie większy problem niż przejmowanie się doniesieniami o zagrożeniu niemieckim. Tym razem nie tylko zadarł, ale i pobił się ze swym przełożonym, chorążym Chwieduszko. A w wojsku podniesienie ręki na starszego stopniem to nie przelewki... W tym samym czasie młodszy z braci Zaniewskich, Stanisław, myśli przede wszystkim o własnych zaręczynach. Tylko jak ma powiedzieć ojcu, że jego wybranka jest Żydówką? Pierwszego września bójki i zaręczyny przestają być ważne. Powieść Prędkość ucieczki otwiera cykl Parabellum, opisującego niezwykłą tułaczkę obu braci po ogarniętej wojną Europie. Będą walczyć, zabijać, uciekać przed faszystami i bolszewikami, wplątywać się w afery szpiegowskie... Oraz kochać piękne kobiety. (Rec. Wydawn.)

Po krótkiej, półgodzinnej walce, kapituluje polska składnica tranzytowa, zdobyta z zaskoczenia przez niemiecką kompanię szturmową wspieraną ostrzałem pancernika Schleswig-Holstein. Ostatnia placówka potwierdzająca prawa Rzeczypospolitej do Gdańska okazuje się bardzo łatwą zdobyczą. Żołnierze są nieprzygotowani do obrony, dowódcy brak woli walki. Sprzeczne rozkazy łamią morale załogi w pierwszych chwilach wojny. Nad koszarami zawisa złowrogi sztandar ze swastyką. Niemcy świętują szybkie przyłączenie Gdańska do Rzeszy… Tak wyglądałaby historia obrony Westerplatte, miejsca gdzie zaczęła się II wojna światowa, gdyby nie dramatyczne decyzje i rozkazy wydane przez jednego z dowódców, który wbrew wszystkim zdecydował się walczyć. Gdyby nie poświęcenie i krwawy trud jego żołnierzy, którzy bez rozkazów zdecydowali się pozostać na stanowiskach, aby przywitać Niemców seriami kul zamiast białych flag. Załogi składnicy, jaka w nieludzkim wysiłku, łamiąc rozkazy, buntując się i stawiając desperacki opór, postanowiła za wszelką cenę bronić ostatniego skrawka polskiego wybrzeża w Gdańsku. Oto książka o żołnierzach z Westerplatte. Powieść historyczna oparta na najnowszych pracach historycznych odsłaniających dramatyczne i nieznane tajemnice siedmiodniowej, bohaterskiej obrony Składnicy Tranzytowej w Gdańsku. Miejsca, gdzie padły pierwsze strzały rozpoczynające II wojnę światową. Miejsca szczególnego dla wszystkich Polaków; gdzie żołnierz polski pokazał, że honor i godność nie mają ceny, a Niemcy słono zapłacili za swoją butę i pewność siebie. Kto był prawdziwym bohaterem Składnicy Tranzytowej w Gdańsku? Komu naprawdę zawdzięczamy fakt, że placówka nie padła po pierwszym ataku? Jakie tajemnice obrony przez lata pozostawały nieodkryte? Tego wszystkiego dowiecie z „Westerplatte” Jacka Komudy. (Rec. Wydawn.)

"Widziałem oblężenie Warszawy" jest jak scenariusz dobrego, trzymającego w napięciu filmu – zwykły przyjazd na wakacje do Polski zamienia się nagle w ciąg dramatycznych przygód i walkę o życie we wrześniu 1939 roku. Oblężenie Warszawy, rdzeń tej książki, świetnie udokumentował już amerykański fotograf Julien Bryan… który zresztą się tu pojawia. Dziennik Poloniusa jest równie dobrą relacją. Autor ma dar obserwacji i doskonale potrafi opowiadać ? jego opisy są szczegółowe i plastyczne jak zdjęcia, emocje doskonale ukazane, napięcie nie opada, a z kart wyłania się prawdziwy obraz życia w atakowanej Polsce i obleganej stolicy, z jasnymi, optymistycznymi akcentami, ale też z całym okrucieństwem wojny: ogromnymi zniszczeniami i śmiercią. Książka, wydana w Wielkiej Brytanii w 1941 roku, natychmiast zyskała rozgłos, a jej egzemplarze znajdują się w bibliotekach na całym świecie, w tym w bibliotece amerykańskiego Kongresu. (Rec. Wydawn.)

Tragiczny wrzesień 1939 roku. Niemiecki korpus pancerny generała Heinza Guderiana uderza z całą mocą, usiłując zamknąć kleszcze wokół wycofujących się spod Warszawy polskich armii. Zakładano, że jego sukces przyniesie klęskę stronie polskiej po zaledwie dziesięciu dniach oporu. Jednak na drodze pancernych zagonów staje polska załoga odcinka Wizna. Dwie kompanie piechoty ukryte w kilku betonowych schronach nad Narwią wsparte sześcioma działami. Mniej niż 700 żołnierzy przeciwko 40 tysiącom. 40 do 1. Tak rozpoczyna się desperacka walka kapitana Władysława Raginisa. Bój do ostatniej krwi, naboju i samobójczej śmierci dowódcy, który przysiągł, że żywy swej pozycji nie opuści. Dziś epizod ten znany jest jako legendarna obrona Wizny. (Rec. Wydawn.)

"Wrzesień Żagwiący" to opisy polskiego Września przekazane przez Mistrza Melchiora oparte na rozmowach ze świadkami i uczestnikami tych dni.