Reforma rolna, czyli wywłaszczenie wielkich właścicieli ziemskich i przekazanie części ziemi chłopom, przeprowadzona latach 1944–1945 przez Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego to jedno z najsłabiej zbadanych wydarzeń w powojennej historii Polski. W czasach PRL próbowano przede wszystkim udowodnić, jak bardzo polepszyła sytuację chłopów i robotników rolnych. Po 1989 roku ukazały się liczne wspomnienia ziemian, opisujące proces wywłaszczenia, a publikacje dotyczące wsi skupiły się na okresie późniejszym, zwłaszcza na chłopskim oporze wobec kolektywizacji i na społecznych konsekwencjach funkcjonowania PGR-ów. Książka Anny Wylegały wypełnia tę lukę i wpisuje się w obecny trend szerszego zainteresowania historią przez pryzmat losów zwykłych ludzi. Odpowiada na pytanie, jakim doświadczeniem była reforma rolna dla poszkodowanych, czyli ziemian, dla tych, którzy z niej skorzystali, a zatem służby folwarcznej i bezrolnych chłopów, a także rzeszy mniej lub bardziej zaangażowanych świadków. Autorka przygląda się również konkretnym miejscom i społecznościom: dworom, które po 1945 roku zamieniono na biura spółdzielni, mieszkania dla kierowników PGR-ów, przedszkola, świetlice, domy dziecka i ośrodki zdrowia; wsiom, w których na skutek podziału pańskiej ziemi zmieniła się struktura przestrzenna, hierarchia społeczna, tradycje i życie codzienne. Jest to również opowieść o tym, jaka jest pamięć o reformie – wśród potomków chłopów i potomków ziemian, jakie są współczesne postawy wobec dawnego dworskiego i ziemiańskiego dziedzictwa oraz jak funkcjonuje dzisiaj podworska przestrzeń.

Reforma rolna, czyli wywłaszczenie wielkich właścicieli ziemskich i przekazanie części ziemi chłopom, przeprowadzona latach 1944–1945 to jedno z najsłabiej zbadanych wydarzeń w powojennej historii Polski. W czasach PRL próbowano przede wszystkim udowodnić, jak bardzo polepszyła sytuację chłopów i robotników rolnych. Po 1989 roku ukazały się liczne wspomnienia ziemian, opisujące proces wywłaszczenia, a publikacje dotyczące wsi skupiły się na okresie późniejszym, zwłaszcza na chłopskim oporze wobec kolektywizacji i na społecznych konsekwencjach funkcjonowania PGR-ów. Książka Anny Wylegały wypełnia tę lukę i wpisuje się w obecny trend szerszego zainteresowania historią przez pryzmat losów zwykłych ludzi. Odpowiada na pytanie, jakim doświadczeniem była reforma rolna dla poszkodowanych, czyli ziemian, dla tych, którzy z niej skorzystali, a zatem służby folwarcznej i bezrolnych chłopów, a także rzeszy mniej lub bardziej zaangażowanych świadków. Autorka przygląda się również konkretnym miejscom i społecznościom: dworom, które po 1945 roku zamieniono na biura spółdzielni, mieszkania dla kierowników PGR-ów, przedszkola, świetlice, domy dziecka i ośrodki zdrowia; wsiom, w których na skutek podziału pańskiej ziemi zmieniła się struktura przestrzenna, hierarchia społeczna, tradycje i życie codzienne. Jest to również opowieść o tym, jaka jest pamięć o reformie – wśród potomków chłopów i potomków ziemian, jakie są współczesne postawy wobec dawnego dworskiego i ziemiańskiego dziedzictwa oraz jak funkcjonuje dzisiaj podworska przestrzeń. (Rec. Wydawn.)

Monumentalna, wyjątkowa, jedyna taka książka Jarosława Giemzy ,,Cerkwie i ikony Łemkowszczyzny". Autor książki to wybitny znawca ikon i architektury cerkiewnej, kierownik Działu Sztuki Cerkiewnej Muzeum-Zamku w Łańcucie, przewodnik beskidzki, autor wielu opracowań dotyczących sztuki cerkiewnej dawnej eparchii przemyskiej. W tej starannie wydanej publikacji zostały zaprezentowane rzadkie, często nieznane dotąd, ikony z terenów Łemkowszczyzny, w tym XV-wieczne ikony z cerkwi w Daliowej, Tyliczu czy Florynce ze zbiorów lwowskich. Publikacja składa się z czterech działów dotyczących kolejno: tradycji religijnej, architektury cerkiewnej, wyposażenia cerkiewnego i ikonografii. Pierwsza część książki poświęcona tradycji religijnej wprowadza czytelnika w świat cerkwi. Mówi o tym, że kształt świątyni – jej architekturę i wyposażenie, determinują wskazania o uniwersalnym charakterze, sformułowane na długo przed chrztem Rusi, których dotrzymywanie wcale nie musi stać w sprzeczności z pojawianiem się oryginalnych, właściwych poszczególnym regionom cech. Opowiada w jaki sposób lokalna Cerkiew, która na przestrzeni kilku stuleci zyskała własny koloryt, dochowuje wierności tradycji religijnej i podporządkowuje zasób stosowanych form plastycznych wymogom kultu. Aby było to możliwe, zarysowano tło historyczne oraz umieszczono w nim elementy sakralnego dziedzictwa. Autor jako część publikacji postanowił ująć opracowany redakcyjnie tekst swojego nauczyciela i mistrza śp. Jerzego Tura pt. ,,Architektura cerkiewna”. W oparciu o jego myśl i spostrzeżenia prowadzi swoje dociekania naukowe, uzupełnia je szkicami, sztychami i fotografiami archiwalnymi łemkowskich cerkwi.Budowlę, której wnętrze zdobią malowidła, wyposażoną w księgi, utensylia oraz inne ważne sprzęty ożywia i czyni Świątynią dopiero sprawowana w jej wnętrzu Liturgia, całe obrzędowe bogactwo i zgromadzeni na modlitwie wierni. Taka żywą cerkiew pokazana została w rozdziale trzecim. Ostatnia natomiast część poświęcona jest ikonografii, zostało w niej przedstawionych przeszło 250 stron wizerunków świętych z ikon z terenów Łemkowszczyzny. Nieocenionym źródłem do dziejów Łemkowszczyzny, jej poszczególnych parafii oraz badań nad kształtowaniem się i zróżnicowaniem języka pozostają liczne, często obszerne inskrypcje na obrazach, sprzętach cerkiewnych, elementach architektonicznych, nagrobkach, marginaliach ksiąg liturgicznych. Autor ,,Ikon i cerkwi Łemkowszczyzny” układa przed nami niesamowitą układankę, dzięki odpowiedniemu aparatowi poznawczemu i rekwizytom w postaci znajomości języka staro-cerkiewno-słowiańskiego ale też symboliki biblijnej, odsłania tajemnice, które do tej pory były przed nami ukryte w mistyce cerkwi. Uzupełnieniem książki są też analizy, rysunki pomiarowe i dokumentacyjne, projekty, opracowania paleograficzne z tłumaczeniami z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, wykaz świąt cerkiewnych, cyrylicki zapis liczbowy, datowanie w kalendarzu juliańskim i gregoriańskim oraz rozdział o księgach cerkiewnych. (Rec. Wydawn.)

Książka stawia sobie ambitny cel rewizji najważniejszych strukturalnych zaniedbań i błędów w dotychczasowych studiach nad chasydyzmem. Chodzi przede wszystkim o wprowadzenie do analizy chasydyzmu nowych metod badawczych stosowanych dotychczas niedostatecznie, radykalne rozszerzenie bazy źródłowej i chronologicznych ram analizowanego zjawiska oraz odejście od paradygmatu dziejów chasydyzmu jako historii przywódców. Ostatecznym i najważniejszym celem książki jest jednak zbudowanie intelektualnie wartościowej, metodologicznie nowoczesnej, źródłowo innowacyjnej i atrakcyjnej narracji, która wyznaczy nowe kanony myślenia, pisania i mówienia o chasydyzmie, zarówno w Polsce, jak i w literaturze naukowej na świecie. (Rec. Wydawn.)

Chińczycy stworzyli cywilizację wyprzedzającą inne centra kulturowe, co najmniej do XVI w., ale choć wymyślili proch, to jednak nigdy nie wyprodukowali tak sprawnej broni palnej jak Europejczycy; choć wymyślili kompas, to erę odkryć geograficznych zakończyli pod koniec XV w. Czy istnieją jakieś „punkty styczne“ cywilizacji konfucjańskiej i cywilizacji zachodniej? Czy Wschód z Zachodem jest w stanie współdziałać i prowadzić twórczy dialog? Czy w ogóle jesteśmy w stanie wzajemnie się zrozumieć? W czasach politycznej poprawności i multikulturowości wielu europejskich i amerykańskich publicystów lansowało tezę, że wszystkie cywilizacje wzajemnie się przenikają, a cały świat nieuchronnie dąży do liberalnej demokracji w stylu zachodnim. A przecież Wschód, korzystając z wielu wynalazków i dobrodziejstw Zachodu, nadal się trzyma swoich korzeni i dziedzictwa przodków. Co o tym decyduje? Krytyczna ocena zachodnich dokonań, czy świadomość, że kultura Wschodu jest bezcennym dorobkiem setek pokoleń, a bagaż własnych doświadczeń historycznych jest w stanie Wschodowi zaoferować więcej? Oddajemy do Państwa rąk monumentalną pracę prof. Krzysztofa Gawlikowskiego – jednego z najwybitniejszych polskich sinologów. Jego opus magnum, nad którym pracował przez wiele lat, zawiera przekaz z pogranicza wielu dziedzin – historii, polityki, kultury, kulturoznawstwa, religioznawstwa, filozofii, psychologii, językoznawstwa itd.

Ilość komercyjnie dostępnych kolumn anionowymiennych i kationowymiennych stosowanych w chromatografii jonowej wzrasta gwałtownie w obecnych latach, a ich różnorodność pozwala użytkownikom na indywidualne dopasowanie faz stacjonarnych do określonych potrzeb analitycznych. Praca stanowi krótki przegląd rodzajów wypełnień oraz kolumn stosowanych w chromatografii jonowej. (Fragment streszczenia)

(...) Celem niniejszego zbioru tekstów jest ukazanie, jak nowa religia - chrześcijaństwo - wrastała na ziemiach polskich w rodzimą kulturę oraz jak była przyjmowana i realizowana w życiu mieszkańców naszej Ojczyzny. Książka podzielona jest na cztery części. Pierwsza z nich zatytułowana "Inkulturacja Ewangelii", przedstawia przenikanie się orędzia ewangelicznego i rodzimej kultury na ziemiach polskich. (...) Część druga - "Pobożność ludowa w praktykach religijnych" - została w znacznej mierze opracowana na podstawie materiału faktograficznego pochodzącego z badanych przez Autorów regionów etnograficznych. (...) Część trzecia, "Formy religijności ludowej w literaturze", odwołuje się przede wszystkim do słowa pisanego noszącego znamiona odnoszenia się ludu do transecdentnej rzeczywistości i jej przeżywania w pobożności ludowej. (...) Ostatnia, czwarta część - "Pobożność Ludowa - rozwój czy regres?" - jest próbą refleksji nad pobożnością ludową - szukaniem odpowiedzi na pytania o to, co stanowiła i czym jest w codziennym życiu mieszkańców naszego kraju. (Zdzisław Kupisinski ) (Fragment wstępu)

Ciała Sienkiewicza to książka napisana z zachwytu i ze złości na Sienkiewicza. Zachwyt budziła i budzi Sienkiewiczowska sztuka opowiadania, swoisty popęd narracyjny, który nadaje tej prozie wspaniałe tempo i zniewalający styl. Jego czytelnicy rekrutowali się ze wszystkich grup i klas społecznych, a popularność, jaką osiągnął w Polsce i w świecie, pozostaje nieosiągalna dla polskich pisarzy. Wiedział doskonale, że przeszłość musi odzyskać ciało, by budzić zainteresowanie. Dzięki iluzji, którą stwarza literatura, historia ma u Sienkiewicza zmysłową atrakcyjność, materialną konkretność, erotyczną aurę. Złość powstaje, kiedy trzeba stać się krytykiem własnego zachwytu. Wówczas objawia nam się cena, jaką wiedza i talent pisarza muszą zapłacić za ów efekt „łatwej urody”. Jest Sienkiewicz pisarzem, który więcej wie, niż mówi; tłumi się, samoogranicza i cenzuruje, powstrzymując energię swojego pisarstwa, aby nie zniszczyła estetycznego i moralnego ładu, do którego tęskni jego twórczość. (Rec. Wydawn.)

Brak jakichkolwiek opisów naszej starej parafialnej netropolii, a z drugiej strony - jakby nie było bogactwo problematyki związanej ze sztuką cmentarza parafialnego, sprawiaja, że w rozważaniach o cmentarzu ograniczę się do paru wybranych zagadnień. Opiszę mianowicie niektóre zabytkowe groby-pomniki, uwzględnię także niektóre pomniki figuralne, opiszę kaplicę, wskażę na parkowy charakter cmentarza, wreszcie zatrzymam się przy "Ludziach", tych zasłużonych dla przeszłości parafii i miasta, ale i przy tych współczesnych wedle życzenia rodziny i przyjaciół... (Fragment wstępu)

Na całym świecie to Auschwitz stało się symbolem mordu na Żydach, dokonanego przez narodowosocjalistyczne Niemcy. Natomiast akcja "Reinhardt", ze swoimi obozami zagłady Bełżcem, Sobiborem i Treblinką, pozostaje w cieniu, chociaż jak nic innego pokazuje istotę Holocaustu: przemysłowe zabijanie ludzi. Równając z ziemią miejsca mordu i paląc wszelkie świadectwa, oprawcy chcieli nie tylko fizycznie zlikwidować ofiary, lecz także jakiekolwiek o nich wspomnienie. Do pewnego stopnia udało im się to. W pierwszej monografii akcji "Reinhardt" napisanej w języku niemieckim Stephan Lehnstaedt przywraca pamięć o dwóch milionach ludzi zabitych w Bełżcu, Sobiborze i Treblince, aby przynajmniej w ten sposób przetrwało świadectwo ich istnienia i cierpienia. 15 marca 1942 roku rozpoczęła się akcja "Reinhardt". Niemieccy okupanci wywieźli Żydów z gett w okupowanej Polsce i zagazowali ich w obozach zagłady w Bełżcu, Sobiborze i Treblince. Do listopada 1943 roku zamordowali w przybliżeniu dwa miliony ludzi, spalili ciała i zakopali popioły. Przeżyło nie więcej niż 150 osób. Stephan Lehnstaedt napisał pierwszą w języku niemieckim monografię akcji "Reinhardt", w której w rzeczowy, ale i wstrząsający sposób przypomina o wymordowaniu polskich Żydów. (Rec. Wydawn.)

Potomek Habsburgów, od dzieciństwa przygotowywany do objęcia polskiego tronu. Z wyboru Ukrainiec, nazywany przez ukochany lud „Wasylem Wyszywanym”. Biseksualny playboy i hulaka, który nie oparł się urokowi nazizmu. Wreszcie aliancki agent, który ostatecznie umiera w stalinowskim więzieniu. Książka o niezwykłych losach Wilhelma von Habsburga (1895–1948) to historia niespełnionego człowieka i polityczny romans balansujący na krawędzi tragikomedii. Autor znakomicie uchwycił zmierzch epoki wielkich dynastii i odmalował obraz Europy zatracającej się w barbarzyństwie XX wieku. Timothy Snyder – wielokrotnie nagradzany historyk z Uniwersytetu w Yale – nie tylko przypomina światu zapomnianą postać Wilhelma von Habsburga, lecz także poszukuje w jego historii analogii do współczesnych problemów, w tym do roli Unii Europejskiej i wciąż żywego nacjonalizmu. (Rec. Wydawn.)

Lektura opracowania daje satysfakcjonujące poczucie uczestniczenia w aktualnej debacie na wiele tematów wprost odnoszących się do zagadnień teoretycznych, kto, kogo, do czego -jakiego społeczeństwa - oraz jakimi efektywnymi i humanitarnymi metodami miałby resocjalizować, jak i wskazań praktycznych, co to są wyzwania naszej aktualnej współczesności i jakimi narzędziami dysponuje praktyka, nauka i w sumie społeczeństwo, żeby sobie z nimi radzić. Poczucie aktualności wzmacnia w opracowaniu odwoływanie się do licznych doświadczeń z badań empirycznych, i to prowadzonych w różnych płaszczyznach badawczych i z różnych perspektyw poznawczych: pedagogicznych, psychologicznych, socjologicznych, kryminologicznych i prawnych. Niezależnie od tego że wiele tekstów tomu mogłoby świetnie stanowić samodzielny przyczynek do przedstawianych w nich zagadnień, na szczególne uznanie zasługuje sam efekt jaki dzieło zawdzięcza redaktorom. Udało im się stworzyć tym tomem, będącym częścią pewnego już programu naukowego, ramy dla poważnej interdyscyplinarnej i międzynarodowej debaty teoretyków i praktyków w obszarze holistycznie rozumianej przestrzeni resocjalizacji. Tak zakreślony projekt tomu wydaje się odpowiadać istotnym dla rozwoju teorii i praktyki badań społecznych potrzebom poznawczym, łącząc przedstawienie wysoce specjalistycznej analizy wybranych zagadnień, jak i tło teoretyczne, które pozwala umieścić te szczegółowe analizy odnośnie diagnozy problemu i metod radzenia sobie z nim w szerszym kontekście społeczno- kulturowym. (...). Przerzuca to mosty nie tylko między dyscyplinami naukowymi i krajami, ale także między ściśle praktycznie zorientowaną metodyką działań a najbardziej ogólną i często inspirującą krytyczną refleksją na temat człowieka i społeczeństwa oraz samej tytułowej resocjalizacji. prof. zw. dr hab. Jarosław Utrat-Milecki Uniwersytet Warszawski (Z okładki)

Monografia pomyślana została jako implementacja […] postulatów wielodyscyplinarnego podejścia do problematyki zdrowotnej […]. Książka jest także odpowiedzią na upowszechniającą się świadomość krytycznej roli zachowań żywieniowych w panoramie determinantów niezakaźnych chorób przewlekłych […], uwzględniającą złożone powiązania sposobu żywienia z wieloma elementami kontekstu życia jednostek. (Z okł.)

Autor książki podejmuje temat miejsca Żeromskiego w kulturze – nie tylko, ale również europejskiej. Publikacja została oparta na bardzo ciekawym pomyśle interpretacyjnym, polegającym na wgłębieniu się w tekst Przedwiośnia, a zwłaszcza w treść jego ostatniej sceny. Wojciech Gruchała odczytuje ukryte tam treści i umiejscawia je w szeroko potraktowanym kontekście pozaliterackim. W ten sposób usiłuje dotrzeć do prawdy o pisarzu, by odpowiedzieć na pytanie: „Kim był Żeromski?”. Wskazuje tym samym na jego uniwersalność. Tym bowiem, co pisarz polski może odsłonić z pożytkiem czytelnikowi zachodniemu, będzie los człowieka bez reszty zanurzonego w procesie historii, usiłującego tę swą historyczność przezwyciężyć.

Pies domowy – jako naturalny towarzysz człowieka – może pomagać w leczeniu różnych zaburzeń i towarzyszyć w nieszczęściu. Pies-terapeuta może być wsparciem w leczeniu tych zaburzeń, w których elementem obrazu klinicznego jest niepełnosprawność ruchowa, psychiczna lub somatyczna. W pierwszej naukowej monografii poświęconej dogoterapii Autorzy prześledzili historię kontaktów człowiek–pies oraz społeczny obraz psa w różnych systemach religijnych, filozoficznych i kulturowych. Przedstawili rys historyczny dogoterapii, jej nurty, standardy etyczne obowiązujące dogoterapeutów oraz zasady prawnej ochrony zwierząt. (Rec. Wydawn.)

Burzliwe dzieje Dolnego Śląska, jednego z najciekawszych pod względem turystycznym, a zarazem najbardziej zagadkowych regionów Polski, ukazane przez pryzmat historii jego mieszkańców, rozwoju życia gospodarczego, naukowego i kulturalnego. Autor obnaża misternie budowany mit Ziem Odzyskanych, pokazując, że wielkość regionu od najdawniejszych czasów tworzyli żyjący tu obok siebie przedstawiciele różnych narodowości: Niemcy, Polacy, Żydzi... Rozwój, jaki przeżywa Dolny Śląsk w ostatnich latach, świadczy o przezwyciężeniu dawnych uprzedzeń i kompleksów, akceptacji wielowiekowej tradycji i poczuciu tożsamości regionalnej współczesnych mieszkańców.

Syberia — zabójczo mroźna otchłań azjatyckiej Rosji, miejsce symbol, skute lodem więzienie, mogiła tysięcy Polaków i Rosjan, inny świat, dom umarłych. Pisali o niej Dostojewski i Tołstoj, Czechow, Sołżenicyn i Herling-Grudziński, a po motyw zesłania sięgali Prus i Dukaj. Wybitny brytyjski historyk Daniel Beer zabiera czytelników w zapierającą dech w piersiach podróż przez czas liczony w pokoleniach i przestrzeń ciągnącą się od ogarniętych powstańczymi płomieniami ziem Polski po mroczne kopalnie dalekowschodniej kolonii karnej w Nerczyńsku. Opowiada o rewolucjonistach: rosyjskich dekabrystach, uczestnikach powstania listopadowego i styczniowego, a wreszcie o komunistach, którzy wyzwolili Syberię tylko po to, by przemienić ją w jeszcze bardziej śmiercionośne więzienie, gułag. Na kartach Domu umarłych… Daniel Beer pokazuje, jak wielki był wpływ tego miejsca katorgi tysięcy na historię ludzkości. Dowodzi, że carska Syberia, jako więzienie powstańców i rewolucjonistów, ale także fabryka powstań i rewolucji, ukształtowała Rosję europejską, jej miejsce w świecie oraz bolszewicką przyszłość. (Rec. Wydawn.)

W psychologii wyróżnia się trzy możliwe przyczyny zadowolenia z pracy. Po pierwsze, środowisko. Jeżeli w pracy są jasno postawione cele, systematyczne wsparcie przełożonego i współpracowników, a także poczucie kontroli nad realizowanymi zadaniami - wówczas będziemy czuli się w niej lepiej. Po drugie, człowiek. Jeżeli pracownik posiada przykładowo wyższe kompetencje transferowalne, które dotyczą ogólnych relacji międzyludzkich i organizacji pracy własnej (potocznie nazwane kompetencjami „miękkimi”), to spostrzega swoją pracę bardziej pozytywnie niż pracownik o niskim poziomie tych kompetencji. Po trzecie, dopasowanie, czyli interakcja obu powyższych przyczyn. Twierdzi się, że „nie ma ludzi idealnych, lecz są ludzie idealni dla siebie”. Okazuje się, że analogicznie jest z pracą. (Rec. Wydawn.)

Autorka przedstawia podstawy teoretyczne oraz wyniki badań własnych związanych z funkcjonowaniem DDA, charakteryzuje poszczególne osoby tworzące rodzinę alkoholową oraz rodzinę taką jako całość. Przedstawia analizę postrzegania przez dorosłe dzieci alkoholików swojego funkcjonowania w różnych relacjach społecznych, a przede wszystkim ich ocenę otrzymanego wsparcia społecznego i obszarów, w których wciąż oczekują pomocy. (Rec. Wydawn.)

W świecie wielkich bohaterów Dostojewskiego, który wyłania się z kart prezentowanej książki, nie ma miejsca na ciszę, afirmację status quo czy światopoglądową pewność. Rozpadowi ulegają w nim wszelkie tradycyjne podziały aksjologiczne oraz gotowe, moralne i religijne prawdy o człowieku. Rozdarte, płonące postacie angażują się tu w konwulsyjne dysputy, jak gdyby każda chwila ich życia była ostatnią, w której muszą albo rozwikłać dręczącą ich zagadkę, albo ulec zagładzie. Ale na rozwiązanie nigdy nie starcza im czasu. Gdyby jednak bohater Dostojewskiego załagodził targający nim konflikt i dostąpił spełnienia, przestałby być sobą, zgasłby, stając się taki jak „wszyscy”. On jednak nie jest w stanie osiągnąć satysfakcji, nie znajduje pocieszenia ani w apriorycznej pewności istnienia Boga, ani też nie umie dokonać „skoku” w wiarę. Może jedynie z rozpaczą konstatować swój paradoksalny - świadczący zarazem o ludzkiej autentyczności - status bolesnego wychylenia ku wiecznie oddalającemu się ukojeniu… Autor dokonuje rewizji tradycyjnych interpretacji twórczości Dostojewskiego, oferując wielość przenikliwych, a zarazem niepokojących odczytań, które pogłębiają recepcję dzieł autora Zbrodni i kary oraz skłaniają do refleksji o charakterze egzystencjalnym. (Rec. Wydawn.)