Zebrane w niniejszym tomie rozprawy dotyczą kilku problemów dydaktyki specjalnej najbardziej aktualnych i ważnych w tej dziedzinie wiedzy. Rozprawy te są próbą odpowiedzi na pytania nurtujące studentów, pedagogów specjalnych i terapeutów na co dzień pracujących z dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Oto niektóre z poruszanych w publikacji zagadnień: • Jaki jest związek dydaktyki ogólnej z dydaktyką specjalną? • Czym charakteryzuje się dorobek dydaktyki specjalnej? • Jakie są możliwości i sposoby wdrażania nowych metod kształcenia? • Jaki jest charakter i jakie są przyczyny zmian zachodzących w dydaktyce specjalnej? (Rec. Wydawn.)

Czy ludzi można opuścić językowo? Nie dać im prawa do języka? Albo za wszelką cenę nakłaniać do nauczenia się innego języka, którym posługuje się większość, chociaż dla wielu z nich to zadanie niewykonalne? Jedno z pierwszych pytań, które zadają słyszący: głusi nie słyszą, ale przecież chyba mogą nauczyć się czytać? Gdy dowiadują się, że nie – nie wszyscy głusi w Polsce potrafią czytać ze zrozumieniem po polsku – słyszący dziwią się jeszcze bardziej: przecież to Polacy, kończą polskie szkoły, żyją w kraju, w którym wiadomości, pisma urzędowe, diagnozy i wyroki są po polsku. Jak to możliwe, że nie znają języka ojczystego? – Jesteśmy niepełnosprawni tylko między wami, słyszącymi – mówi jeden z bohaterów Głuszy. – Gdy jesteśmy sami ze sobą, głusi z głuchymi, możemy używać naszego języka i nie czujemy się inni. Dotąd o głuchych wypowiadali się głównie ci, którzy słyszą. Teraz głusi chcą opowiedzieć o sobie sami. Wychowawca z internatu dla głuchych dzieci bił je i znęcał się nad nimi psychicznie. Głucha kobieta miga, że wychowankowie nie mogli o tym nikomu powiedzieć, bo większość z nich nie potrafiła mówić, a ich matki nie nauczyły się języka migowego. Głucha kobieta w ciąży trafiła do szpitala, ale nikt nie wezwał tłumacza. Jej syn, uczeń podstawówki, który umiał migać, musiał przekazać matce, że noworodka nie udało się uratować. W czasie pandemii głucha matka zobaczyła, że nauczycielka ze szkoły dla głuchych mówi do jej syna podczas lekcji online. „Dlaczego ona to robi? – zastanawiała się. – Przecież on nic nie słyszy”.

Nie wyobrażam sobie życia w kompletnej ciszy. Fiona Bollag urodziła się z całkowitym brakiem słuchu. Była trzecim, długo wyczekiwanym dzieckiem rodziców. Tym bardziej był to dla nich szok, gdy dowiedzieli się o jej upośledzeniu. Od tego czasu głównym celem całej rodziny było dążenie do tego, by Fiona nauczyła się mówić, zamiast posługiwać się językiem migowym. Z książki dowiadujemy się, jak trudno jest nauczyć się mowy, nie znając i nie słysząc dźwięków, jak wielu wyrzeczeń i wielkiej pracy to wymaga. Fiona nie słyszała ćwierkania ptaków, nadjeżdżającego samochodu, niczego. Dla mnie, osoby słyszącej, jest to po prostu abstrakcja. Mimo tego dążyła do perfekcji, wierząc, że kiedyś odzyska słuch i będzie mogła normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Miała oczywiście momenty załamania, zwłaszcza gdy rówieśnicy wyśmiewali jej upośledzenie bądź ignorowali ją samą. Jak każdy człowiek, musiała pokonywać przeszkody i iść do przodu. W wieku 16 lat wszczepiono jej nowoczesne urządzenie - implant ślimakowy. Wtedy właśnie urodziła się na nowo. Wyszła z krainy ciszy. Z pewnością po przeczytaniu tej historii o wiele bardziej doceniam to, że jestem zdrowa i nie mam żadnego upośledzenia. Podziwiam autorkę za wolę walki i chęć do życia. Gdyby każdy zdrowy człowiek doceniał to, co ma, na pewno na świecie byłoby o wiele lepiej. Na końcu książki można znaleźć zestaw pytań i odpowiedzi na temat słuchu i zdolności słyszenia różnych dźwięków; jeśli ktoś zainteresuje się tematem, to polecam. Książka na pewno zmusza do refleksji i myślę, że może spowodować, że staniemy się bardziej tolerancyjni dla ludzi niesłyszących. (Rec. BiblioNETka)