W Bieszczady ruszali w poszukiwaniu nowego, lepszego życia. Pełni nadzei, planów, oczekiwań. Zderzenie marzeń z rzeczywistością nie zawsze pokrywało się z wyobrażeniami. Tylko najtwardsi i ci, którzy pokochali Bieszczady prawdziwą miłością, znaleźli w sobie dość siły i determinacji, by zostać tu na zawsze... Bieszczadzka Odyseja to opowieść o trudach życia powojennych osadników z łat 50. i 60. XX w. Książka oparta jest na wspomnieniach rodziców autora, którzy już' w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych zamieszkali w Bieszczadach, podejmując pracę w miejscowych Państwowych Gospodarstwach Rolnych. To książka o codziennym życiu "zwyczajnych" ludzi, najczęściej młodzieży pochodzącej z ubogich, wielodzietnych rodzin. Wbrew utrwalonym już mocno wyobrażeniom o Bieszczadach, jako miejscu ucieczki, czy „zsyłki' dla ludzi niepokornych, bądź takich, którzy weszli w kolizję z prawem, to właśnie biedni ludzie pochodzący z przeludnionych wiosek, dominowali wśród pierwszych powojennych mieszkańców tych gór. Tytuł książki nawiązuje do wieloletniej tułaczki pionierskich rodzin osadniczych, w poszukiwaniu swojego miejsca do godnego życia. Treść uzupełniona została opisami miejsc w których rozgrywały się wydarzenia z lat pięćdziesiątych, i wspomnieniami autora z czasów jego dzieciństwa. (Rec. Wydawn.)

Codziennie rano Dorota przychodzi do pracy nieumalowana, przemyka się po cichu do kibla i wymiotuje. A potem, ściśnięta wpół, nakłada gruby make-up, wraca do swojego biura, jak wiedźma czarodziejka, przyrządza kawę, wrzucając do niej niewidzialne mikstury niezłomności. Po czym obleka się w uśmiech i zasuwa do późnych nadgodzin w pełnej krasie naenergetyzowanej pracoholiczki. A wieczorem wypija butelkę wina i jedzie do Sopotu pieprzyć się w knajpianych toaletach. A rano wymiotuje resztki siebie, wyrzuca małe, skulone, zmechacone Dorotki, przerażone dziewczynki, które w bramach miasta ściskały powieki, żeby nie widzieć własnego bólu. (Rec. Wydawn.)

Czy da się uciec od swojego pochodzenia? Jak pragnienie awansu społecznego wpływa na kolejne pokolenia? I czy nasze życie mogą kształtować ci, którzy odeszli, zanim się urodziliśmy? Wokół tych pytań krążą rozważania noblistki Annie Ernaux w trzech autobiograficznych prozach składających się na zbiór Bliscy. Zbierając słowa, gesty i wydarzenia z życia ojca, matki i siostry, rekonstruuje ich losy i odbija je w lustrze własnych doświadczeń. Opowiada o ojcu, który w dzieciństwie zamiast chodzić do szkoły, musiał pomagać w żniwach, a w dorosłości zajął miejsce wśród ludzi prostych i milczących. O matce pełnej gwałtowności i dumy, marzącej o pozycji, „dorobieniu się” i szacunku otoczenia. O przedwcześnie zmarłej siostrze, której odejście rzuciło długi cień na relacje rodzinne i zdefiniowało życie Ernaux. Ta, niczym archiwistka pamięci, opisuje dziedzictwo swoich najbliższych, łącząc kobietę, którą jest teraz, z dzieckiem, którym była w przeszłości. I choć twierdzi, że beznamiętna opowieść przychodzi jej naturalnie, opisane przez nią brzemię pamięci porusza czytelnika do głębi.

Akcja powieści toczy się w małym miasteczku na Południu Ameryki. Native Hunnicutt, znany w całej okolicy szczęściarz, zadowolony z siebie "nicpoń i drań, z szerokim uśmiechem na twarzy i pustą kieszenią", żeni się ze starszą od siebie o kilkanaście lat wdową, dziedziczką piętrowego domu z czerwonej cegły, prawie pięciu tysięcy akrów ziemi uprawnej i lasu. Nie myśli jednak zmienić swojego dotychczasowego trybu życia, nie zamierza też zrezygnować z ładnej, gorącej Mulatki, będącej służącą w domu wdowy. Żona zostaje kochanków in flagranti i to daje początek tragedii.

Publikacja Bloger dusz, którą trzymasz w ręce, to dziennik życia ojca Leona. Podróże, spotkania, dyskusje z czytelnikami, czyli osobisty zapis tego, co się działo od 2011 do 2018 roku. Czytając kolejne strony, poznasz osobowość Autora, jak również benedyktyński styl życia. Poznasz także i innych użytkowników, ukrytych pod pseudonimami, z którymi ojciec Leon podejmuje żywą dyskusję. Na tych kilkuset stronach zamkniemy część pierwszą. Druga odsłona zawierać będzie teksty z serii Ojca Leona słów kilka oraz rozmowy z internautami. Wydanie tekstów z bloga ojca Leona to również ukłon w kierunku samego Autora, za te lata wytrwałej współpracy z internautami. Zawsze gdy zbliżają się Targi Książki, czy to w Krakowie, czy też w Warszawie, miło jest usłyszeć z ust odwiedzających nasze stoisko: „Czytam Ojca i bardzo mi to pomaga…”Zdarzają się i tacy, którzy traktują taką okazję do ataku, jednak i z nimi ojciec Leon chce porozmawiać (zazwyczaj szybko uciekają…). (Fragmen wstępu)

Życie 29-letniej radomianki staje na głowie. Odwołuje ślub, wprowadza się do rodziców, a na dokładkę musi zmagać się z okropną szefową w redakcji lokalnej gazety, gdzie zarabia grosze. Wiele osób już dawno wpadłoby w depresję, ale użalanie się nad sobą nie leży w naturze Kai. Tworzy internetowy projekt, który w krótkim czasie zmienia życie jej tysięcy kobiet z całej Polski....(Z okładki)

Kochankowie Burzy to monumentalne dzieło życia Elżbiety Gizeli Erban. Porywająca opowieść o wielkiej miłości, dla której tło stanowią wydarzenia poprzedzające wybuch powstania styczniowego. Śledząc losy młodziutkiej Niny, czytelnik przenosi się do czasów, gdy honor i obowiązek wobec Ojczyzny były cenniejsze niż własne życie. Autorka w obrazowy sposób odwzorowuje panujące wtedy nastroje, mody oraz realia codzienności. Wyczarowuje przed naszymi oczami dawno miniony świat, pełen zarówno wystawnych balów, jak i krwawo tłumionych zamieszek. Świat mało znany dla wielu czytelników, a jednocześnie urokliwy jak sceneria ziemiańskiego dworku i pasjonujący jak najbardziej wciągająca salonowa intryga. W szóstym tomie cyklu "Bohaterowie i zdrajcy" Nina źle znosi ciążę, jednak ukrywa to przed bliskimi, nie chcąc okazywać własnej słabości. Decyduje się na ryzykowną podróż, aby zakupić broń niezbędną powstańcom. W Krakowie dopadają ją silne bóle i zaczyna się przedwczesny poród, który Nina może przypłacić życiem. Na świat przychodzą bliźnięta, ale jedno z maleństw umiera. Nina nie może pogodzić się z faktem, że straciła syna, a przy życiu pozostała córka. Wydaje się jej, że w ten sposób zawiodła męża i dlatego odsuwa się od noworodka, a ostatecznie przekazuje go w ręce kuzynki, która w zastępstwie matki ma się zająć małą panienką. Podyktowana wielkim bólem decyzja położy się cieniem na małżeńskich relacjach Klonowieckich. To jednak nie koniec problemów młodej hrabiny - przez okolice Makowa przetacza się potężna wichura, której skutki odczuwają nie tylko mieszkańcy pałacu, ale przede wszystkim okoliczni chłopi. Kiedy wszystko wskazuje na to, że Ninie uda się zgromadzić pieniądze, które umożliwią im powrót do względnej normalności, na jej drodze stanie oddział kozaków. Czy zniszczony w trakcie ulewy portret pierwszej żony Aleksa będzie niczym zły omen, który sprowadzi nieszczęście na świętokrzyskie ziemie? (Rec. Wydawn.)

Gunnhild wraz z Kristianem i Jonasem oraz coraz bliższym jej kapitanem Jægerem docierają wreszcie do Norwegii. Wilhelm i Emilie, nie znalazłszy Gunnhild w Seattle, podejmują pracę w cyrku, ich trasa wiedzie do Europy. Guro okrzepła już po dramacie związanym z występami w Złudzeniu, bliskie towarzystwo Bernharda umila jej życie wypełnione występami w teatrze. Czy rodzina Johansenów będzie znów razem? - To ostatnia szansa, Gunnhild – powiedział Wilhelm twardo. – Jeśli będziesz tutaj, gdy wyruszymy, wszystko będzie tak, jak być powinno. Dwoje kochających się ludzi… - pochylił się i pocałował ją lekko w usta. – Jeśli jednak ciebie tutaj nie będzie zrozumiem, że dokonałaś wyboru. Że znów wybrałaś innego… Wtedy już będę wiedział, że nie musze dłużej za tobą tęsknić ani o tobie marzyć. Nie mogę dłużej żyć, karmiąc się kłamstwem, że pomimo wszystko to mnie właśnie kochasz. Nie za trzecim razem. - Wilhelm… - Nie, nie mów nic. Pozwól mi dokończyć. Znów musnął wargami jej usta. - Jeśli tym razem wybierzesz jego, to bardzo się proszę, nie szukaj mnie więcej. Zadbaj o to, żebyśmy już nigdy się nie spotkali. Jeśli zobaczysz cyrk… trzymaj się od niego z daleka. Nigdy nic nie wiadomo… mogę być z nim związany, nawet jeśli teraz jestem tutaj. My… artyści… często się przenosimy. Więc nie przychodź.

Pyzata, mająca słabość do kalorycznego jedzenia, alkoholu i niewłaściwych facetów Brytyjka powraca! Tyle, że ma już pięćdziesiąt (i trochę) lat, dwójkę dzieci oraz naprawdę boleśnie złamane serce. Choć wszyscy tego chcieliśmy, nie doczekała się happy endu z Markiem Darcym. Ale przynajmniej rzuciła palenie... Fabuła - spójna, dynamiczna, łatwa w odbiorze. Zgodność z oryginałem ("Dziennik Bridget Jones") - wzorcowa. Ilość dni spędzonych na lekturze prawie 600-stronicowej kobyły - 2. Negatywne myśli o nowej Bridget Jones - 0. "Szalejąc za facetem" to trzecia po "Dzienniku Bridget Jones" i "W pogoni za rozumem" odsłona przygód tej kultowej bohaterki. Piętnaście lat po pojawieniu się na rynku książki numer dwa, która wydawała się być finałem ostatecznym, takim w stylu "i żyli długo i szczęśliwie" dowiadujemy się, że to wszystko wcale nie poszło tak, jak nam się wydawało.

„Spisałam te kilka rodzinnych opowieści, zanim odejdą w niepamięć. Zbierałam je przez parę lat. W weekendy jeździłam do Ustki i nagrywałam na prymitywny dyktafon losy wszystkich moich kobiet. Zaczęłam od cioci Ziuty, której własna przeszłość mieszała się już w głowie. Czasem, gdy z Afryki przyjeżdżała babcia Kazia, starałam się uwiecznić także jej losy, choć nie było to łatwe, bo nie należy do wylewnych. Sama także przypominałam sobie mnóstwo historii, które słyszałam w dzieciństwie i których absurdalność lub dramatyzm wywoływały we mnie niepokój. Dręczyła mnie niesprawiedliwość wydarzeń i chciałam wyjawić to, co sprytnie ukrył czas. Powstała opowieść o trudnych losach kobiet w mojej rodzinie, skrzętnie ukrywanych tragediach, przekazywanych z pokolenia na pokolenie tajemnicach. O wzajemnej miłości, ale i konfliktach, starzeniu się, nudzie oraz powtarzalności. I o wykluczeniu mężczyzn, którzy zdradzali lub szybko odchodzili”. Marta - córka Gabrysi, wnuczka Kazi, prawnuczka Marianny Cztery pokolenia kobiet na życiowym szlaku od poleskiej wsi Gęś po rybacką Ustkę. Szlaku krętym, wyboistym, brukowanym tęsknotami za lepszym życiem - na wskroś kobiecymi i brzemiennymi w skutki niczym okrągły jak jabłko brzuch Matki Boskiej. (Rec. Wydawn.)

Co robi królowa przed pójściem spać? Czy to prawda, że książę William korzystał z konsultacji psychologa? Kto ma przywilej wchodzenia do pokoju królowej? Jakich zdrobnień imion używają członkowie rodziny królewskiej, gdy są sami? Bertrand Meyer-Stabley zagląda za kulisy dworskiego życia, unosząc zasłonę spowijającą sekrety i drobne dziwactwa Windsorów. Ukazuje Elżbietę II w rozmowie w cztery oczy z Tonym Blairem, Dianę, zbuntowaną księżną, naruszającą obyczaje i tradycje monarchii, niezwykłą Królową Matkę, przywdziewająca wieczorowy strój, aby zasiąść samotnie do kolacji... Autor, przyglądając się z bliska Windsorom, odkrywa przed nami tryby tej tajemniczej machiny, w której wystawność rywalizuje z próbą ograniczenia wydatków, a tradycja z wysiłkiem nadążania za współczesnym światem. Pełna anegdot, pikantnych relacji i zabawnych szczegółów książka jest zaproszeniem do przejażdżki królewskim rolls-royce'em.

Pierwszy tom nowej serii o rezolutnej, pewnej siebie dziewczynce z głową pełną pomysłów, jej niepoprawnej mamie i zwariowanej babci. Bułeczka tak naprawdę ma na imię Francesca, ale nikt tak do niej nie mówi. Mieszka z mamą i chodzi już do szkoły. Do rodziny należy jeszcze babcia, chociaż ona z nimi nie mieszka. Według Bułeczki mogłaby, ale mama jakoś się do tego nie pali. W każdym razie z babcią widują się prawie codziennie. A gdy spotkają się trzy tak nieprzeciętne kobiety, w wymyślaniu zwariowanych zabaw nikt ich nie przebije! Dziś jest ten superdzień, kiedy mama i Bułeczka urządzają zawody. Zasady są proste: każda z nich wymyśla trzy konkurencje, nie wolno oszukiwać, a przegrana nie może obrażać się na tę, która wygra (co wcale nie jest takie proste!). Sędziuje babcia. Kto okaże się lepszy w biegu tyłem, kto w rzutach karnych, a kto w odgadywaniu smaków? Mama jest dobra w wielu rzeczach, ale tym razem Bułeczka ma plan! Bułeczka rządzi! to pełna subtelnego poczucia humoru rodzinna lektura o radości czerpanej z codziennych chwil i bycia razem. Dziecięca narratorka ujmująco wprowadza czytelnika w swój świat, w którym dzięki mamie i babci panują miłość, bliskość i poczucie bezpieczeństwa.

"Ta erudycyjna i pełna humoru książka to także moja Bułgaria. Dawno nie czytałem niczego, co przeniosłoby mnie tak wiernie w czasy i miejsca dzieciństwa. Bo niekiedy miejsca, które pozornie doskonale znamy, zasługują na ponowne odkrycie. Takim odkryciem jest „Bułgaria” Magdaleny Genow". Hubert Urbański. Dlaczego rakii nie pije się na raz? Czy to prawda, że Bułgaria jest rajem dla archeologów i że przeciętny Bułgar lubi rozmawiać o ziołach? Dlaczego ostatni car Bułgarii wrócił do władzy? I w końcu, jak to się stało, że ten czarnomorski kraj zasłużył sobie na miano „Róży Europy”? Bułgaria kojarzy nam się przede wszystkim z wczasami w PRL-u. Na wakacjach w Złotych Piaskach popijano pomarańczowy schweppes, a na pamiątkę każdy pakował do torby koniak Słynczew Briag. Kwitł nie tylko handel wymienny, ale także nawiązywały się wieloletnie przyjaźnie. A jaka jest współczesna Bułgaria? Autorka przedstawia nieznane oblicze jednego z najciekawszych krajów Europy. Prowadzi nas mało uczęszczanymi szlakami, mierzy się z mitami, uwodzi znajomością miejsca i kultury. "Magdalena Genow pisze o Bułgarii w tak niezwykły sposób, że czyta się ją jednym tchem. Jej miłość do tego kraju to cudowna rekomendacja dla niezdecydowanych". Jarosław Kuźniar CEO goforworld.com "Pełna smaków, zapachów i wrażeń książka o Bułgarii i Bułgarach. Autorka ciepło i z nostalgią, bez cienia sentymentalizmu, pisze o kraju lat dziecinnych, zapamiętanych obrazach, wyprawach w różne rejony Bułgarii, babci, która odeszła, i tańczących niedźwiedziach. Bardzo polecam". Ałbena Grabowska autorka wielu powieści, w tym ekranizowanej sagi „Stulecie winnych” i non-fiction o Bułgarii „Tam, gdzie urodził się Orfeusz”. (Rec. Wydawn.)

SOGNDAL 1713. Lata nieurodzaju i ciężkie podatki zmieniły życie ubogich w piekło głodu i nędzy. Marja spieszy z pomocą, lecz chorzy nie przestają umierać na jej rękach. Nadzieja w ludziach jednak nie gaśnie. Słynny buntownik Niels Kvithovud może poprowadzić ich do walki o lepsze życie. Marja, pomimo podziwu dla jasnowłosego przywódcy buntu, czuje, że Niels to niebezpieczny mężczyzna...

Burek może być z mięsem, ze szpinakiem, świeżym serem, a w post – z ziemniakami. Od spodu tłusty, w buzi gorący. Popity naturalnym jogurtem daje kopa na pół dnia. Każda piekarnia ma przynajmniej dwa stoliki, przy których rano można usiąść i spokojnie wsunąć trójkącik ciasta w usta. Burek kosztuje grosze, ale nie wstydzi się go zjeść żaden majętny Serb. Normalny obrazek - właściciel mercedesa, w obciętych dżinsach i w klapkach, ze złotą ketą na szyi, drepcze do pekary. Tam zajada gorące śniadanie, a obok to samo robi pracownik komunalki w brudnych ogrodniczkach, który za chwilkę wejdzie na śmieciarkę i pojedzie czyścić Belgrad. Dzięki burkowi podróżowanie po Serbii jest zarazem i tanie, i smaczne. A na obiad można zjeść równie tanią pljeskavicę. Mielone, grillowane mięso w bułce. Wygląda jak hamburger, ale każdy Serb wie, że to pljeskavica była pierwsza! Największy kraj byłej Jugosławii nie ma nadmorskich plaż. Amatorzy smażalni pod słońcem nie znajdą tutaj swego miejsca, chyba że zdecydują się na piasek w którymś z naddunajskich kurortów. Amatorzy gór będą zaskoczeni Starą Planiną. Widoki jak w Bieszczadach. Wysokie, prawie dwukilometrowe góry porośnięte tylko trawą. Pomiędzy wierzchołkami przykucnęły wąwozy. Puste. Czasami przejdzie pasterz z owcami. Pionowe ściany i szum kaskad. Chillout do potęgi. Co kilkaset metrów taki nasz wąwóz Homole, tyle że bez tłumów i kas na wejściu. W Serbii słychać ciągle muzykę graną na ulicach, dla zwykłych ludzi, a nie tylko pod turystów. Folk jest ciągle żywy. Największy na świecie festiwal trębaczy musiał narodzić się w tym kraju. Ale najwspanialsi są Serbowie. Wystarczy zagadać w ogólnosłowiańskim języku, a już zapraszają na kawę i rakiję. Pamiętaj, że tutejszy alkohol pije się mikroskopijnymi łyczkami, a przy wznoszeniu toastu trzeba patrzeć swojemu towarzyszowi w oczy. (Z okł.)

Co robiły dziewczynki w czasach prehistorycznych? Czym bawiły się w starożytnej Grecji? Jak upływało im dzieciństwo w epoce wiktoriańskiej? Dlaczego w dawnych Chinach nie mogły jeść posiłków z obojgiem rodziców? Kto nadawał im imiona w państwie Azteków? W jakich rejonach świata mogły już wieki temu decydować o własnej przyszłości, a gdzie nie mogą do dziś? Autorzy uwielbianej przez dzieci serii o Ancyklopku przedstawiają inspirującą książkę, dzięki której młode czytelniczki mogą poznać losy swoich rówieśniczek z różnych epok historycznych i zrozumieć, jak to dobrze być współczesną dziewczynką. Mimo wszystko. Bo ludzie często nie zdają sobie sprawy, jak wiele mają szczęścia. A Ty? (Z okładki)

Kończył się sierpień 1939 roku. Zabrano mnie z letniska do Łodzi i chyba nazajutrz odbyła się w domu narada rodzinna. Irka, moja o rok starsza siostra stryjeczna, i ja, wówczas prawie jedenastoletnia, grałyśmy w monopol na dywanie w gabinecie mego ojca. A w stołowym nasi rodzice i warszawski wujek Aronczyk radzili. Ustalili, że ponieważ będzie wojna, kobiety z dziećmi, czyli nasze mamy z nami, mają wyjechać natychmiast na Kresy Wschodnie i tam bezpiecznie przeczekać. Uznali widocznie, że wojna tak daleko nie dojdzie i potrwa krótko. Nigdy nie zrozumiałam, dlaczego wobec tego mama zabrała futra i srebro stołowe. (fragment) (Rec. Wydawn.)

Wzruszająca historia o powojennych losach dwóch rodzin – polskiej i niemieckiej, którym przyszło żyć pod jednym dachem. Kobieca siła i determinacja w budowaniu nowego życia. Próba zrozumienia tych, którzy wydają się obcy. II wojna światowa dobiegła końca. Choć rany nie zdążyły się jeszcze zabliźnić, nadzieja na lepsze jutro rośnie z każdym oddechem. Polacy przesiedlają się na zachód, by znaleźć własny kąt w opuszczonych domach. Niemcy natomiast muszą zrezygnować z tego, co oni i ich przodkowie tworzyli przez wiele pokoleń. Dorka i jej mąż pochodzą z podhalańskiej wioski. To oni, jako jedni z pierwszych, zdecydują się przenieść na tak zwane Ziemie Odzyskane. Poręba ma być ich bezpieczną przystanią – z dala od biedy i dramatycznych wspomnień. Na miejscu okazuje się jednak, że nie będą jedynymi lokatorami w przydzielonym im domu. Eva i Peter nie musieli walczyć o przetrwanie, choć wojna dotknęła także ich rodzinę. Wiodą dostatnie życie wraz z dziećmi we wsi, która jeszcze do niedawna nazywała się Lichtenwalde. Ich niezachwiana dotąd równowaga rozpłynie się, gdy w okolicy zacznie pojawiać się coraz więcej Polaków, a do ich domu wprowadzi się nieznajome małżeństwo. Z nieufności, niechęci i z trudem ukrywanej wrogości dwie kobiety usiłują budować codzienność pod jednym dachem.

Andreas Egger to prosty człowiek, który wiedzie spokojne, wypełnione fizyczną pracą życie w sercu austriackich Alp. Mężczyzna stara się nie odciskać piętna na otaczającej go naturze, ale ta nie zawsze okazuje mu swoją wdzięczność. Nic, nawet miłość, nie burzy ładu i monotonii jego codzienności. Gdy w dolinę wkracza cywilizacja, idylliczny świat nieodwracalnie się zmienia. Bo przecież jedyną pewną w życiu rzeczą jest zmiana. „Całe życie to subtelna opowieść o odnajdywaniu sensu i piękna w samotności. Autor jak pod lupą ukazuje najdrobniejsze chwile i historyczne wydarzenia, które nas kształtują” - jury Międzynarodowej Nagrody Bookera. (Z okł.)

Z kolejnych tomów powieści dowiemy się, jaką drogę wybierze bohaterka i jak potoczą się losy jej dzieci. Emilie zamknęła oczy. Całe jej ciało było przepełnione krzykiem. Głośnym, desperackim krzykiem o więcej. Pragnęła odsunąć od siebie wątpliwości, przyjąć wszystko to, co nadejdzie, niezależnie jak bardzo zaboli. Chciała tylko jego, chciała poczuć znów to połączenie ich ciał, za którym tak tęskniła… Chociaż jeden, jedyny raz… Otworzyła usta i wpuściła go do środka. Głęboki, niemal bolesny pocałunek połączył ich, wsączyli się w siebie nawzajem. Emilie poczuła, jak jego ciało drży z namiętności. Nagle odepchnęła go i zrobiła kilka kroków do tyłu. - Nie, Bernhardzie! – wyszeptała. – Nie… nie możemy… już nigdy! Nie możemy tego zrobić, nie możemy tego zrobić sobie i Guro.