Pomysł był prosty: zapytać ludzi związanych zawodowo z dizajnem i projektowaniem wnętrz o wygląd polskich domów, o to, jak mieszkaliśmy kiedyś, jak mieszkamy dziś, jak zmieniają się nasze gusta i o czym marzymy. Byłam też ciekawa, czy zainteresowania i pasje moich rozmówców wynikają z atmosfery ich rodzinnych domów oraz do jakiego stopnia ich własne domy są uzewnętrznieniem ich charakterów, potrzeb i poglądów. Chciałam się dowiedzieć, jak mieszkają ludzie, których projekty - meble, szkło, porcelana, tkaniny - trafiają do wielu polskich mieszkań. Od strony materialnej domu przeszliśmy więc do historii z dzieciństwa, rodzinnych opowieści, bo dom to przecież znacznie więcej niż cztery ściany umeblowane w takim czy innym stylu, to wspomnienia, emocje, ambicje i pragnienia. Refleksje nad domem zataczały więc coraz szersze kręgi - obejmowały kwestie obyczaju, języka, kultury, mody, urody życia, poszukiwania wzorców i mentalności Polaków. Z tych bardzo osobistych opowieści wyłaniają się historia polskiego dizajnu i historia projektowania mieszkań, uzupełnione rozmowami z historykiem sztuki i socjologiem. Termin „dom polski” okazał się bardzo pojemny, rozciągnął się na kraj, miasto, krajobraz, błękit nieba i zapach śliwek. (Rec. Wydawn.)

Publikacja jest zapisem 30 rozmów z przedstawicielami trzech wielkich religii na temat ponadczasowych kwestii, jak: miłość, małżeństwo, seksualność, zło, cierpienie czy śmierć. Jaki jest Bóg? Czy jest bardziej sprawiedliwy, czy miłosierny? Dlaczego Pan Bóg stworzył człowieka? Dlaczego Pan Bóg stworzył mężczyznę i kobietę? Czy głównym celem małżeństwa jest prokreacja? A kiedy w człowieku pojawia się dusza? Na te i inne pytania odpowiadają osoby zaproszone przez Autorów do rozmowy, reprezentujące judaizm, chrześcijaństwo i islam, różne środowiska i wrażliwość. (Rec. Wydawn.)

Ostatnia rozmowa z Emilianem Kamińskim – aktorem, reżyserem, dyrektorem teatru, ale przede wszystkim człowiekiem wrażliwym na świat, konsekwentnie realizującym swoje marzenia. Szczerze opowiedział w niej o dzieciństwie, rodzinie, mistrzach, teatrze. Jedynym tematem, który skrywał, była jego choroba. Dla najbliższych Miluś, choć w dzieciństwie nazywano go Diablusiem. Życie nieraz pisało dla niego wymagające scenariusze, mimo to reżyserował je według własnych zasad, zawsze z uśmiechem i pokorą. Ambitny, odważny, silny, lecz z wyczuwalną miękkością w sercu. Aktor Łomnickiego i Hanuszkiewicza, skromnie nazywający się „rzemieślnikiem”, piewca szacunku do pracy i widza, no i wreszcie – niedościgniony mistrz dowcipu. Emilian Kamiński miał na koncie ponad sto pięćdziesiąt ról teatralnych, filmowych i dubbingowych. W stanie wojennym współtworzył Teatr Domowy, będący formą sprzeciwu wobec reżimu. Uwielbiany przez publiczność za rolę Jerzego w ekranizacji powieści „Szaleństwa panny Ewy” Kornela Makuszyńskiego, Wojciecha Marszałka w serialu „M jak miłość” i Pumby w kultowym „Królu Lwie”. Z miłości do teatru i Warszawy w 2009 roku w miejscu zrujnowanych piwnic i magazynów stworzył Teatr Kamienica. Scenę, która w niedługim czasie stała się ważnym punktem na polskiej mapie kulturalnej, traktował jako dom i filozofię życia. O Emilianie Kamińskim opowiadają również jego rodzina, przyjaciele i towarzysze z aktorskiego szlaku, m.in. Justyna Sieńczyłło, Dorota Kamińska, Krystyna Janda, Wiktor Zborowski, Piotr Fronczewski, Magdalena Zawadzka, Katarzyna Cichopek.

Forma zarówno artystyczna co i obyczajowa to główny temat tej powieści. Prześmiewcze spojrzenie na konwenans, który zaczyna żyć własnym życiem uzależniając swoich użytkowników. Atutem wydania jest analiza tekstu w formie lekcji literatury z Jerzym Jarzębskim i Andrzejem Zawadzkim.

Niezwykła i jak dotąd jedyna rozmowa z profesorem Andrzejem Półtawskim, wybitnym filozofem, bliskim współpracownikiem Romana Ingardena, a prywatnie mężem doktor Wandy Półtawskiej i przyjacielem Jana Pawła II. Dzięki dociekliwości dziennikarza Krzysztofa Ziemca możemy poznać nie tylko historię życia tego wyjątkowego człowieka, ale też dowiadujemy się, czym jest nasza godność, co to znaczy być dobrym człowiekiem, kto jest wolny, jak mężczyzna powinien kochać i co zrobić, żeby być szczęśliwym w małżeństwie. Marek Maciejczak natomiast wprowadza nas w ulubioną krainę swojego mistrza, czyli w filozofię, i próbuje rozszyfrować, na czym polega wyjątkowość myśli Karola Wojtyły o człowieku. Wanda Półtawska wciela się w rolę komentatora i uzupełnia toczącą się rozmowę o pewne osobiste, anegdotyczne zdarzenia, które filozofowi, jak to filozofowi… zdają się nieistotne. Książka odsłania wiele nieznanych faktów i sytuacji związanych z najbliższymi Andrzeja Półtawskiego, w tym wiele historii rodzinnych związanych z Karolem Wojtyłą. (Rec. Wydawn.)

Piękna, emocjonalna, temperamentna, kobieta sukcesu, gwiazda ekranu. Wykreowany przez media wizerunek Danuty Stenki nawet w połowie nie oddaje prawdy o jej niezwykłej osobowości. Pełne szczerości rozmowy z Łukaszem Maciejewskim odsłaniają jej inne, nieznane oblicze. Aktorka opowiada o swoim dzieciństwie spędzonym w maleńkiej kaszubskiej wsi, o wyboistej ścieżce kariery, która zaprowadziła ją na najważniejsze sceny stolicy, wreszcie o fascynującej pracy w telewizji, teatrze, na planie filmowym. Anegdoty z życia ludzi kina i teatru przeplatają się z wyznaniami na temat prywatnych spraw. Stenka nie waha się otwarcie mówić o kosztach, jakie wiążą się z jej wymagającym zawodem - o towarzyszącym jej przez lata stresie, ciągłym braku pewności siebie i o zmaganiach z depresją, z którą od lat walczy o zachowanie radości życia. Z jej poruszających wspomnień wyłania się opowieść o dojrzewaniu kobiety do niezależności i spełnienia, w której każdy łatwo odnajdzie cząstkę własnego życia.

Książka jest zbiorem wywiadów autoryzowanych przez Bernarda-Marie Koltèsa, które ukazały się drukiem w prasie francuskiej. Chociaż nie jest to dzieło samego Koltèsa, w dużej mierze do niego należy. Większość rozmów przejrzał i poprawił. Pobrzmiewa w nich jego głos i poczucie humoru. Zebrane wywiady nie tylko ukazują złożoność relacji Koltèsa z teatrem, o którym wiele miał do powiedzenia, ale też tworzą niezamierzoną autobiografię pisarza - autobiografię z pewnością cząstkową, celowo fragmentaryczną, ale interesującą jako taką. Alain Prique • • • Bernard-Marie Koltès uważany jest za jednego z najwybitniejszych współczesnych dramatopisarzy francuskich. Urodził się w 1948 roku w Metzu. Zmarł na AIDS w Paryżu w 1989 roku. Początkowo studiował dziennikarstwo w Strasburgu, ale ostatecznie zdecydował się zająć teatrem. W latach siedemdziesiątych założył własny zespół Le Théâtre du Quai, z którym wyreżyserował swoje pierwsze sztuki (Les Amertumes, La marche, Procès ivre, L’Héritage, Récits Morts). W 1977 roku jego monolog Noc tuż przed lasami został pokazany na Festiwalu Off w Awinionie w reżyserii Yves’a Ferry’ego. To był moment przełomowy w jego twórczości. Pod koniec lat siedemdziesiątych dużo podróżował, głównie do Nikaragui, Meksyku, Salwadoru, Nigerii i Gwatemali. Po powrocie, w 1979 roku, poznał Patrice’a Chéreau, którego podziwiał za spektakl Spór Marivaux. To był początek ich niezwykle inspirującej współpracy. W ciągu kilku kolejnych lat Chéreau wyreżyserował w teatrze Nanterre-Amandiers większość sztuk Koltèsa, między innymi: Walkę czarnucha z psami (1983) Zachodnie wybrzeże (1986), Samotność pól bawełnianych (1987), a w Théâtre du Rond-Point w Paryżu Powrót na pustynię (1988). W 1990 roku sztukę Roberto Zucco wystawił w Schaubühne w Berlinie Peter Stein. W Polsce nazwisko Koltèsa stało się głośne przede wszystkim za sprawą inscenizacji Krzysztofa Warlikowskiego, który w 1995 roku wyreżyserował jego ostatni dramat Roberto Zucco, a w 1998 roku w warszawskim Teatrze Studio przeniósł na scenę Zachodnie wybrzeże, wcześniej zrealizowane w Gradsko Dramsko Kazaliste Gavella w Zagrzebiu (1998). Fragment mojego życia to zbiór wywiadów przeprowadzonych z dramatopisarzem w latach 1983-1989, które stanowią swoistą (auto)biografię Koltèsa. Książka jest nie tylko niezwykle interesującym portretem pisarza, ale też istotnym świadectwem jego teatralnych poszukiwań. (Rec. Wydawn.)

Temat nauki i wychowania nigdy nie traci aktualności: przez system edukacji przechodzą kolejne pokolenia i właśnie tam, w szkole, kształtują się przyszli obywatele. A przynajmniej tak powinno być. Tymczasem kolejne reformy i próby udoskonalenia systemu wcale nie sprawiają, że szkoły stają się lepsze. Rodzice, nauczyciele i wreszcie uczniowie mają tylko wrażenie pogłębiającego się chaosu, a niektórzy nie wahają się porównywać współczesnej szkoły do koszar czy więzienia. Aleksandra Szyłło postanowiła zbadać, dlaczego polska edukacja od lat zmaga się z tak poważnymi problemami, oraz zapytać, jaka mogłaby i powinna być nasza szkoła. Jej rozmówcy, specjaliści od edukacji i wychowania, odpowiadają na pytania, „dlaczego jest, jak jest?” i „co zrobić, żeby było inaczej?”, ale przywołują też wspomnienia i dzielą się własnymi doświadczeniami. Mówią o tym, po co nam szkoła, a przede wszystkim - wychowanie. (Rec. Wydawn.)

"Gorzka czekolada, tom 2. Nowe opowiadania o ważnych sprawach" to kolejny zbiór opowiadań dla nastolatków napisanych przez popularne autorki i autorów książek dla młodzieży. Pierwszy, bestsellerowy zbiór cieszył się ogromną popularnością, a jego egzemplarze można znaleźć w niemal każdej bibliotece w Polsce. Obie książki powstały z inspiracji i staraniem Fundacji "ABCXXI - Cała Polska czyta dzieciom", we współpracy z Prószyński Media. Każde opowiadanie podejmuje inny temat: skomplikowanych relacji oraz emocji, które czasem trudno opanować, konsekwencji naszych zachowań, więzi, które tworzą się w rodzinie i w grupie rówieśniczej. Znajdziemy tu historie o miłości, rywalizacji, brawurze i jej konsekwencjach, braku akceptacji dla odmienności i o poczuciu odpowiedzialności. Każda z nich to epizod z życia nastolatków i osób z ich otoczenia. Bohaterowie opowiadań są tak realistyczni, że mamy wrażenie, jakby żyli obok nas. A może nawet ich znamy? Wszystkie opowiadania uzupełniono krótkimi rozmowami z psychologami - dr Teresą Jadczak-Szumiło i Jackiem Masłowskim. Rozmowy te przeprowadziła Irena Koźmińska, prezes Fundacji "ABCXXI - Cała Polska czyta dzieciom". Poruszone w nich zagadnienia wynikają wprost z treści opowiadań. Psychologowie analizują źródła emocji, które wpływają na zachowania bohaterów i ich postawy życiowe; udzielają porad młodym czytelnikom - nie wprost - raczej dając preteksty do dalszych przemyśleń. (Rec. Wydawn.)

„Habit zamiast szminki, czyli zakonnice zabierają głos” to czternaście niezwykle interesujących rozmów z zakonnicami. Mówią o sobie, swojej pracy, wierze i niewierze, Kościele i o rzeczywistości świeckiej. Książka przełamuje stereotypy i ukazuje siostry jako niezwykłe osobowości, pełne pasji i chęci pomocy innym. Są wśród nich: lekarki (w tym ginekolog położnik i psychiatra), prawnik, misjonarki w rejonach działań wojennych (Aleppo), siostry wykładające na wyższych uczelniach, rekolekcjonistki, autorki książek, blogerki itp. To wyjątkowa pozycja na rynku wydawniczym, bowiem nie zdarza się często, aby siostry zakonne pod imieniem i nazwiskiem godziły się opowiedzieć o swoich wyborach, o tym jak postrzegają współczesny świat i jego wyzwania, w czym upatrują swoją rolę. Rozmowy z zakonnicami przeprowadziła Ewelina Tondys (ur. 1983), mieszkająca w Berlinie doktor nauk politycznych, germanista i redaktor. (Rec. Wydawn.)

Rozmowy o miłości w zdrowiu i chorobie. Choroba Alzheimera – to brzmi jak wyrok. A przecież w naszym starzejącym się społeczeństwie coraz częściej będziemy spotykać się z ludźmi cierpiącymi na choroby otępienne. Co się stanie, gdy dotknie ona kogoś z naszych najbliższych? Jak poradzimy sobie ze świadomością, że ukochana osoba będzie się od nas nieuchronnie oddalać, jednocześnie przebywając wciąż obok? „I żyli długo i szczęśliwie” to zbiór trzech historii przepełnionych życiową prawdą, opisujących codzienność mężczyzn, którym jesień życia – zamiast spokojnej emerytury – przyniosła kolejne wyzwanie: opiekę nad osobą chorą na Alzheimera. Co sprawia, że ci trzej mężczyźni się nie poddają, skąd czerpią siłę na walkę z codziennymi trudnościami i co stanowi jej źródło? Dla starszych pokoleń odpowiedzi na te pytania mogą być podstawą do pogłębionej refleksji, dla młodszych – lekcją życia, u podstaw której leżą najprostsze, uniwersalne wartości, o których częstokroć zapominamy lub nie chcemy pamiętać.

Baśń, która zamieniła się w koszmar. Siła, dzięki której można przetrwać piekło. Prawdziwa historia Polaka niesłusznie przetrzymywanego w emirackim więzieniu. Gdy zakochuje się książę, to zwykle początek bajki. Ale gdy książę należy do emirackiej rodziny królewskiej, baśń zamienia się w koszmar. Artur Ligęska był gwiazdą polskiego fitnessu. Nagradzany i doceniany, otworzył sieć popularnych klubów. Sukces przyszedł szybko, a wraz z nim kłopoty. W Dubaju Artur miał zacząć nowe życie. Ale Zjednoczone Emiraty Arabskie, jakie widzi świat -nowoczesne, bogate państwo o wielkich możliwościach, okazały się jedynie pięknym mirażem. Gdy Artur poznał Anioła, księcia Abu Zabi, nie spodziewał się, że to początek jego drogi do piekła. By zatrzymać ukochanego w kraju, Anioł przez 13 miesięcy przetrzymywał go w emirackim więzieniu, gdzie jego życie zmieniło się w koszmar. Bez dowodów, bez możliwości obrony, został skazany na dożywocie. Wydawało się, że jego życie właśnie się skończyło. Dzięki pomocy polskich dyplomatów, organizacji pozarządowych, przyjaciół i ludzi dobrej woli cudem wyszedł na wolność. Dzięki własnej sile i determinacji przetrwał koszmar i dziś chce pokazać światu prawdę o kraju, w którym ludzkie losy zależą jedynie od kaprysów wszechwładnych szejków. (Rec. Wydawn.)

Czego pragnie kobieta, a czego mężczyzna? Czy monogamia może być podniecająca? Czy nimfomankę kiedykolwiek boli głowa? I po co ludziom wierność? Jak kocha się ginekolog? Autorów tej książki pewnie nie trzeba nikomu przedstawiać. Jeden jest wybitnym seksuologiem, drugi autorem wielu bestsellerowych powieści i jednocześnie naukowcem, który chemię miłości potrafi rozłożyć na czynniki pierwsze. Zbigniew Izdebski i Janusz L. Wiśniewski spotkali się, by porozmawiać o najważniejszych sprawach w życiu człowieka: o miłości i o tym, co z tą miłością jest nierozerwalnie związane - o seksualności, intymności, bliskości i czułości. Ich rozmowa wciąga, skłania do refleksji, czasami zaskakuje. Nie ma w niej tematów tabu, ani niewygodnych pytań; jest wiedza, są konkretne porady i obrazowe przykłady, a także bardzo intymne wyznania. A co więcej - obok należnej tematowi naukowej powagi - znajdziecie w tej książce także bardzo dużo humoru.

Gdy wybucha druga wojna światowa, ma zaledwie 16 lat. Wstępuje do konspiracji na Podlasiu. Ma pseudonim „Orzeł”. Trafia do elitarnego Kedywu Armii Krajowej. Często zagląda śmierci w oczy. Zabija szefa niemieckiej Policji Kryminalnej w Siedlcach. Bierze udział w wyzwalaniu miasta w ramach akcji „Burza”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej zatrzymany przez patrol NKWD ucieka, likwidując dwóch funkcjonariuszy sowieckiej bezpieki. W 1945 roku postrzelony wpada w ręce Urzędu Bezpieczeństwa. Dostaje karę śmierci, zamienioną na 10 lat więzienia. Dziś ma 95 lat. W wywiadzie-rzece opowiada o tym, co przeżył, jak walczył i pracował dla Polski. To poruszające świadectwo Polaka, który mimo wielu dramatycznych chwil w życiu zachowuje wiarę w Boga, nieugięty patriotyzm, siłę charakteru, niespożytą energię i pogodę ducha. (Rec. Wydawn.)

Dorota Wellman - można ją kochać, nie trzeba jej lubić, nie da się jej zlekceważyć. Dorota nie boi się tematów tabu, trudnych pytań, kontrowersyjnych opinii. Tym razem ludziom o bardzo odległych poglądach zadaje pytanie o charakterze fundamentalnym: czym jest przyzwoitość? Dobro? Zło? Wywiady dziennikarki z autorytetami moralnymi, popularnymi dziennikarzami, politykami, naukowcami, twórcami - osobowościami dobrze znanymi z przestrzeni publicznej. (Rec. Wydawn.)

Kulisy pracy kreatywnych umysłów. Andrzej Sapkowski siada do pisania już o ósmej rano niczym urzędnik, Jacek Dehnel woli pracować spontanicznie. Bohdan Butenko włącza telefon tylko na dwie godziny dziennie, Jerzy Pilch uważa, że wyłączanie telefonu to nadgorliwość. Katarzyna Bonda zanim zacznie pisać tworzy całe pudła notatek, Joanna Bator po prostu podąża za bohaterami. Przemek Dębowski najbardziej lubi pracować w Ikei, Sylwia Chutnik tylko u siebie w domu. Wanda Chotomska tworzy w łóżku, Marek Bieńczyk przy swoich dwóch biurkach. Michał Śledziński nie potrafi pracować bez muzyki, Beata Chomątowska - bez umytych okien. Papcio Chmiel zaś uważa, że zawsze jest w pracy. Jednak mimo wszystkich różnic, twórcze umysły łączy jedno: wszystkie te rytuały i zwyczaje mają im pomóc w obróceniu pomysłu w dzieło sztuki. Zebrane przez Agatę Napiórską metody pracy tuzów polskiej literatury, nauki i sztuki są niezwykle ciekawym i cennym wglądem w duszę i życie artystów. Nie mówiąc o tym, że to lektura pełna doskonałego humoru. (Rec. Wydawn.)

Bohaterowie tej książki są wspaniałymi i wrażliwymi ludźmi, którzy po latach zmagania się ze sobą doszli do ściany. Stanęli nad przepaścią. Można tu dorzucić jakiekolwiek inne określenie, ale prawda jest taka, że to, co czuje osoba w depresji, trudno ubrać w słowa. Jednak naszym rozmówcom to się udało. Szczerze i bardzo intymnie opowiedzieli o swoim życiu z depresją. Podzielili się wspomnieniami z najtrudniejszych momentów, w których choroba popchnęła ich w stronę samobójstwa. Ale zebrane w książce rozmowy to również dowód na to, że z depresji da się wyjść. Że jest nadzieja na wyzdrowienie, choć wewnątrz ledwo tli się wola życia. Wśród wielu beznadziejnych coachingowych powiedzonek mamy jedno ulubione: „Co nas nie zabije, to nas wzmocni”. Powiedzcie to, mądrale, gwałconym dzieciom, ofiarom dziecięcej przemocy, alkoholowym rodzinom, dzieciom niechcianym, niesłuchanym, nieakceptowanym. Powiedzcie ofiarom terroru psychicznego i popieprzonych rodziców, którzy zawsze wiedzą lepiej, co jest dla ich dziecka najlepsze. Chcemy, by ta książka stała się również przyczynkiem do refleksji nad tym, czego my, dorośli, dokonujemy na naszych najukochańszych pociechach. Bo to, że często gotujemy im piekło, nie ulega wątpliwości. To również książka o tym, jak trudno z niego wyjść.

Arabia Saudyjska to jeden z najbardziej tajemniczych krajów świata. Szczególnie dotyczy to życia kobiet, które dla człowieka Zachodu przedstawia tylko zbiór stereotypowych wyobrażeń. Nicola Sutcliff postanowiła naocznie przekonać się, co kryje się za nikabem. Przez cztery lata mieszkała w Arabii Saudyjskiej, pracowała tam i widywała się z kobietami. Spotykała się ze znanymi na całym świecie saudyjskimi aktywistkami walczącymi o prawa kobiet, rozmawiała z żonami z poligamicznych rodzin, poznawała księżniczki i żyjące na pustyni Beduinki. Ze szczerych, pełnych emocji rozmów wyłania się prawdziwy, zupełnie nieznany portret Saudyjki. Od religii i polityki przez problemy dnia codziennego, poligamiczne małżeństwa, niezrozumiały dla ludzi Zachodu system opiekuna prawnego aż po seksualność, rozmówczynie autorki opisują świat, który Europejczykowi wydaje się czymś obcym. To prawdziwa, inspirująca i odważna opowieść, która obala wiele stereotypów i ukazuje intymne myśli oraz szczegóły z codziennego życia kobiet w tym najbardziej intrygującym ze wszystkich krajów. (Rec. Wydawn.)

Jan Stoberski żył na sposób franciszkański, jadł niewiele, wszędzie chodził na piechotę, właściwie nie posiadał niczego, większość zarobionych na druku opowiadań pieniędzy pożyczał. Jak sam pisał, „upajał się szczęściem z powietrza”. Miał tylko jeden nałóg: był uzależniony od ludzi. Codziennie przemierzał Kraków strategicznie obmyśloną trasą, odwiedzając mieszkania znajomych. Podczas wizyty niewiele mówił, za to chętnie słuchał, czasem przysypiał, po jakimś czasie przenosił się do kolejnego mieszkania, do kolejnych ludzi. Znowu słuchał, znowu przysypiał. Zachowywał się przy tym tak, jakby go nie było, jakby założył czapkę niewidkę. Po starannym obchodzie wracał do siebie na Paulińską i ze swoich obserwacji „robił” literaturę. Piotr Marecki poniekąd powtórzył gest Stoberskiego - udał się w trasę (stoberskiadę) po krakowskich mieszkaniach i słuchał ludzi, których kiedyś odwiedzał Stoberski. Z tych wizyt zebrał okruchy wspomnień, nierzadko wykluczających się opowieści, nieliczne fotografie, portretujące pisarza nazywanego powszechnie „Proustem z Krowodrzy” i jego metodę, która polegała na mistrzowskim utrwalaniu w literaturze drobnomieszczańskiego Krakowa okresu PRL-u. (Rec. Wydawn.)

Kobiecość – siła, która zmienia świat "Kobieta w wielkim mieście" to cykl osobistych i wzruszających wywiadów ze znanymi kobietami, które miały odwagę zawalczyć o swoje marzenia. To opowieść o sile miłości, trudnych relacjach, pasji zawodowej i cenie sukcesu, o wielkich marzeniach i codziennych problemach, pięknie kobiecości i macierzyństwa oraz o życiowych zakrętach, o nadziei i wierze, która pozwala przetrwać najtrudniejsze chwile. W każdej z tych historii odnajdziesz cząstkę siebie… Katarzyna Olubińska, dziennikarka, autorka bestsellerowej książki "Bóg w wielkim mieście" i bloga o tym samym tytule zaprosiła do rozmów niezwykłe kobiety. O swoim kobiecym świecie opowiedziały: - Agnieszka Amaro - Anna Dec - Bovska - Joanna Jędrzejczyk - Anna Karwan - Paulina Krupińska - Magdalena Lamparska - Marta Żmuda Trzebiatowska. (Rec. Wydawn.)